3 maanden nadat ik gestopt ben met roken!!!!

Ja, wie had dat nu gedacht, ik stoppen met roken? Is het me gelukt?

De afgelopen drie maanden zijn een strijd geweest, een strijd tegen al die stemmetjes die goedkeuren dat je jezelf best een sigaretje mag gunnen. Een strijd tegen dat gevoel dat je niets kunt als je gaat roken, een strijd tegen het 'zoeken' naar een andere verslaving zoals eten. 

Vanaf 4 september 2016 heb ik geen sigaret meer aangeraakt, was het moeilijk? Ja en Nee. Ik heb bij vrienden de e-sigaret geprobeerd, ik wist vooraf dat dit niets was voor mij, en dat ik het toch niet vol ging houden met dat apparaat. Simpelweg ben ik te bang voor explosie gevaar, lekkage in tassen of zakken en dat spul stinkt zeg. Dus ik heb mezelf, heel slim al zeg ik het zelf, wijs gemaakt dat ik niet kon roken tenzij ik het apparaat gebruikte. Dus: of ik lurk aan dat apparaat, of ik rook niet.

 

De eerste dagen thuis waren zwaar, alleen en vrij van mijn werk. Het was heel moeilijk om afleiding te vinden. Om te gaan hardlopen terwijl je gedachtes aan die sigaret vast zitten en niet aan dat apparaat. Ik gebruikte hem wel maar alleen als het nood zo hoog lag dat ik naar de winkel wilde rennen. Hierna kon ik weer werken, eindelijk de afleiding waar ik op hoopte. Op mijn werk hangt toch een sfeer rond de e-sigaret van 'je weet niet wat je rookt, je vergiftigd jezelf, je houd jezelf voor de gek, roken is roken en nicotine is nicotine, het helpt je echt niet te stoppen etc. Dit idee gebruikte ik dan ook letterlijk en figuurlijk als ik er wel gebruik van maakte, drie diensten zei ik tegen mijn collega's 'ik ga met je mee, ik moet even mezelf voor de gek houden'. 

Ik ken mezelf en na een aantal keren de e-sigaret te gebruiken kwam ook bij mij het gevoel dat ik mezelf voor gek hield echt naar boven, elke keer als ik mee ging met de rokers ging ik me meer schamen. En hiermee wil ik niet iedereen die rookt een slecht gevoel geven, dat deed ik op dat moment vooral bij mezelf om mezelf die drempel over te helpen en echt te stoppen, met alles.

Na een week of vier a vijf, begon ik mezelf beter te voelen, vertrouwd en weer zelfverzekerder. Ik had steeds minder behoefte om te roken, op enkele momenten na, zoals de befaamde 'borrel', 'avondje stappen', eten en koffie. Tuurlijk had en heb ik soms nog steeds behoefte in die sigaret, maar dit is makkelijk te weerstaan. 

Wat ik een moeilijk punt vind is de stofwisseling, oh, ja die befaamde 'kilo's en vooral iedereen die het een soort van goedkeurt door te zeggen 'ja, maar je bent wel gestopt'. Verklaarbare reactie, maar niet echt gezond natuurlijk. Maar eerlijk is eerlijk de trots dat ik dit jaar 13 kilo kwijt was, is na het stoppen met roken wel weg. Ik ben inmiddels nog een 7 a 8 kilo verwijderd van mijn oude gewicht. Ja, ik ben 5 kilo aangekomen, en alhoewel iedereen inclusief de huisarts zegt dat vrij normaal is het eerste half jaar a jaar, vind ik het moeilijk. Ik ben gestopt met roken mede om beter te kunnen hardlopen en te sporten, omdat ik merkte dat ik niet meer groeide of in ieder geval te gestaag. Mijn stofwisseling kwam stil te liggen en helaas, na een aantal dagen stille stofwisseling ging ik toch naar de huisarts, met mijn verhaal, mijn schaamte en ging ik huiswaarts met de microlax (klysma) en vezelzakjes (medicijnen om je darmen op gang te helpen). 3 maal daags een zakje en vandaag een klysma, bij geen resultaat, morgen weer een klysma. Fijn en bedankt, sigaretten bedacht ik me toen. Gelukkig is dit allemaal voorbij maar de kilo's groeien nog steeds, alhoewel nu gelukkig heel langzaam. Het is frustrerend als je merkt dat je van kleine eter (door medicatie, vol geworden) naar een grote eter gaat en je opeens net zoveel eet als je man. En we weten allemaal hoeveel dat kan zijn, rustig twee borden. Dus ja, je zou zeggen, ga op dieet, eet minder, maar als je geen voldaan gevoel meer heb met eten is dat zeer moeilijk vol te houden. 

Ik heb een twee weken lang alleen op 2 volkorenbroodjes als ontbijt, lunch, en een bordje avondmaal gezeten. Als tussendoor mocht ik zelfs alleen maar tomaatjes, komkommer en wortel. Als fruit mocht ik kiezen uit appel, sinaasappel, kiwi. Na deze twee weken was er geen grammetje vanaf, terwijl ik echt waar drie keer in de week ga hardlopen 5 km per keer. En de dagen dat ik niet ging hardlopen nam ik dan bewust de trap of de fiets en deed thuis oefeningen, zoals een work out op Youtube gedurende a 30 min. 

Omdat dit zo frustrerend werd en het eten voor mijn gevoel een obsessie werd, heb ik tegen mezelf gezegd dat ik tot na de feestdagen 'normaal' kan eten, dus niet overdrijven maar wil ik drie broodjes, kan dat. In het nieuwe jaar, ga ik dan weer volop in beweging en volop aan mijn gewicht werken. Tot die tijd, geniet ik even van al het lekkers, want als je stopt met roken, geloof mij het eten smaakt zo anders, veel lekkerder en sommige dingen zo anders, je wilt alles opnieuw proeven. En de centjes die ik over heb gehouden, hebben we afgelopen week gebruikt voor een weekje België ter ere van ons 10 jaar samen zijn. 

Genieten van het leven, hoe?

Genieten van het leven!!!

Genieten van het leven, wat is dat en vooral hoe doe je dat?

Altijd als mensen mij vertelde 'meid, je moet genieten van het leven', vroeg ik me af, doe ik dat niet dan? Waarom denk je dat ik dat niet doe? Eigenlijk groeide bij mij op dat moment de onzekerheid, de nieuwsgierigheid en spookten er allerlei vragen door mijn hoofd. 

Sinds kort, stel ik me niet meer de vraag 'hoe geniet je van je het leven', 'als dit nu niet genieten is, hoe voelt het dan wel'? 'Zijn er gradaties van genieten van iets? Nee sinds kort 'denk ik tenminste', lukt het mij om te genieten van het leven. Het klinkt gek en misschien ook wel een beetje vreemd, maar sinds een maand of twee heb ik het gevoel dat ik aan het 'landen ben'. Ik heb echt een onwijs roerende periode gehad van 1 1/2 a 2 jaar (ja, zolang blijkbaar) waarin zoveel gebeurd is ofwel een figuurlijke 'roller coaster'. Nieuwe baan, als vrouw op een plek met veel mannen, waarbij er sprake is van jaloezie onder de dames, helaas. En ik blijkbaar het niet merkende een soort mikpunt ben / was. Bleek na start nieuwe baan, in verwachting te zijn, heel blij, maar ook eng omdat je net een nieuwe baan heb en jezelf meer dan je wilt, kwetsbaar moet opstellen aan vreemde (je collega's, maar wel vreemden) Dat gedaan hebbende, werd de zwangerschap bruut afgebroken met een miskraam op 7 weken en 6 dagen, bleek achteraf. Daarna wilde ze in het ziekenhuis, niet direct opereren ofwel curettage omdat het natuurlijke proces (bloeien en vloeien) al in volle gang was. Na anderhalve week met pijn, stress, alleen thuis, bang, onzeker en niks kunnende is er toch geopereerd.  Na de operatie moest ik  nog een week thuis blijven om 'geestelijk' het een plekje te geven. Eenmaal terug op de werkvloer bleek het thuis niet lekker te lopen omdat er simpelweg geen ruimte werd gegeven aan elkaars emotie en elkaars stem. Ik groeide toen langzaamaan naar iemand anders toe, die me wel de tijd gaf en het leek 'iets' te worden, maar ook dit bleek 'te snel, leeftijdsverschil, cultuurkloof etc parten te spelen en is mislukt. Dit speelde zich af tijdens mijn huwelijk die hierdoor uiteraard ook op springen stond, wat natuurlijk 'eigen schuld, dikke bult was. Tenminste dat was mijn gevoel, 'uiteraard is het twei klamme, twei skuld! Maar ik betrok alles op mezelf in deze periode, dus naast de miskraam dit ook.

Gelukkig, we gaan het nu weer over de leuke dingen hebben, is alles goed gekomen. Tussen mij en mijn partner is alles goed gekomen, ja echt waar. We hebben heel veel gesproken, ik heb heel veel apart geslapen, op mijzelf, nagedacht en nog meer tijd aan 'zee', doorgebracht om tegen mezelf te kunnen zeggen, dat ik niet per definitie alleen schuldig was aan de miskraam. Het gebeurd namelijk bij 7 op 10 in de eerst 8 weken geloof ik, dus dat is veel. Daarnaast ben je samen verantwoordelijk voor een relatie, werk je samen aan de toekomst en de basis. De basis is gelukkig altijd goed geweest, vanaf het begin steunde we elkaar door dik en dun. En nu we dit samen overleefd hebben, ik eindelijk mezelf begin te vergeven, durf ik weer te genieten. En het is haast lachwekkend om te schrijven, maar ik kan al lachen van een vallend blaadje in de herfst omdat hij zigzaggend en steeds verder van de boom bezig is om de grond te raken. Ik kan al lachen van de zon die nu bijvoorbeeld op het witte ijslaagje op de schutting schijnt en dit die mooie witte, reine, ongerepte, warme ijs kleur geeft. Ik geniet weer simpelweg van het uit eten gaan, tijd voor elkaar hebben en nemen, geniet van de wandeling naar de stad, naar de auto. Dat je dat samen mag meemaken, samen mag genieten hoe andere genieten en lachen om kleine dingen. En terwijl ik dit schrijf, krijg ik tranen in mijn ogen, omdat ik me ter plekke realiseer dat ik 'eigenlijk, heel egoïstisch misschien, maar dat ik kan schrijven naar iedereen die mijn blog ooit leest, dat ik oprecht GELLUKIG ben. Ik ben gelukkig, ik heb de mooiste, beste man van de wereld. Ik heb een mooi, fijn, warm huis(klein,maar fijn), mijn knutselspullen om mijn creativiteit kwijt te kunnen, ik heb twee geweldige katten. Ik heb een baan en krijg netjes elke maand salaris, waar ik hard voor werk. We hebben beide een auto (is ook nodig), we hebben geweldige vrienden, buren en familie. Ik hou ervan, ik hou van mijn leven zoals hij nu is. Ik ben gelukkig en heb spijt van al die keren, al die momenten dat ik dacht, ik wil 'een groot huis, grote auto, badkamer, hobbykamer, eetkamer etc. Tuurlijk mag er iets zijn om over te dromen, en moet er altijd iets te wensen over blijven. Maar gelukkig zijn met wat je wel hebt, brengt zoveel meer voldoening, het zorgt ervoor dat je kunt genieten van wat er wel is. 

Wees eerlijk: Wat heb ik aan een groot huis, als ik het niet kan delen met de mensen waar ik van hou. Wat heb ik aan een kerst vol met spullen en cadeaus die ik al heb, als ik het niet kan delen met anderen. Ik hoop voor iedereen dat diegene dit gevoel kan bereiken, het gevoel dat je er zelf mag zijn, dat anderen bij je mogen zijn en dat je kunt delen wat je hebt. Geniet van het leven, kijk naar wat er is en zoek niet naar datgene wat er niet is. Want rijk zijn kun je alleen als je iets hebt dat 'onbetaalbaar is', heb jij het?