Genieten van het leven, hoe?

Genieten van het leven!!!

Genieten van het leven, wat is dat en vooral hoe doe je dat?

Altijd als mensen mij vertelde 'meid, je moet genieten van het leven', vroeg ik me af, doe ik dat niet dan? Waarom denk je dat ik dat niet doe? Eigenlijk groeide bij mij op dat moment de onzekerheid, de nieuwsgierigheid en spookten er allerlei vragen door mijn hoofd. 

Sinds kort, stel ik me niet meer de vraag 'hoe geniet je van je het leven', 'als dit nu niet genieten is, hoe voelt het dan wel'? 'Zijn er gradaties van genieten van iets? Nee sinds kort 'denk ik tenminste', lukt het mij om te genieten van het leven. Het klinkt gek en misschien ook wel een beetje vreemd, maar sinds een maand of twee heb ik het gevoel dat ik aan het 'landen ben'. Ik heb echt een onwijs roerende periode gehad van 1 1/2 a 2 jaar (ja, zolang blijkbaar) waarin zoveel gebeurd is ofwel een figuurlijke 'roller coaster'. Nieuwe baan, als vrouw op een plek met veel mannen, waarbij er sprake is van jaloezie onder de dames, helaas. En ik blijkbaar het niet merkende een soort mikpunt ben / was. Bleek na start nieuwe baan, in verwachting te zijn, heel blij, maar ook eng omdat je net een nieuwe baan heb en jezelf meer dan je wilt, kwetsbaar moet opstellen aan vreemde (je collega's, maar wel vreemden) Dat gedaan hebbende, werd de zwangerschap bruut afgebroken met een miskraam op 7 weken en 6 dagen, bleek achteraf. Daarna wilde ze in het ziekenhuis, niet direct opereren ofwel curettage omdat het natuurlijke proces (bloeien en vloeien) al in volle gang was. Na anderhalve week met pijn, stress, alleen thuis, bang, onzeker en niks kunnende is er toch geopereerd.  Na de operatie moest ik  nog een week thuis blijven om 'geestelijk' het een plekje te geven. Eenmaal terug op de werkvloer bleek het thuis niet lekker te lopen omdat er simpelweg geen ruimte werd gegeven aan elkaars emotie en elkaars stem. Ik groeide toen langzaamaan naar iemand anders toe, die me wel de tijd gaf en het leek 'iets' te worden, maar ook dit bleek 'te snel, leeftijdsverschil, cultuurkloof etc parten te spelen en is mislukt. Dit speelde zich af tijdens mijn huwelijk die hierdoor uiteraard ook op springen stond, wat natuurlijk 'eigen schuld, dikke bult was. Tenminste dat was mijn gevoel, 'uiteraard is het twei klamme, twei skuld! Maar ik betrok alles op mezelf in deze periode, dus naast de miskraam dit ook.

Gelukkig, we gaan het nu weer over de leuke dingen hebben, is alles goed gekomen. Tussen mij en mijn partner is alles goed gekomen, ja echt waar. We hebben heel veel gesproken, ik heb heel veel apart geslapen, op mijzelf, nagedacht en nog meer tijd aan 'zee', doorgebracht om tegen mezelf te kunnen zeggen, dat ik niet per definitie alleen schuldig was aan de miskraam. Het gebeurd namelijk bij 7 op 10 in de eerst 8 weken geloof ik, dus dat is veel. Daarnaast ben je samen verantwoordelijk voor een relatie, werk je samen aan de toekomst en de basis. De basis is gelukkig altijd goed geweest, vanaf het begin steunde we elkaar door dik en dun. En nu we dit samen overleefd hebben, ik eindelijk mezelf begin te vergeven, durf ik weer te genieten. En het is haast lachwekkend om te schrijven, maar ik kan al lachen van een vallend blaadje in de herfst omdat hij zigzaggend en steeds verder van de boom bezig is om de grond te raken. Ik kan al lachen van de zon die nu bijvoorbeeld op het witte ijslaagje op de schutting schijnt en dit die mooie witte, reine, ongerepte, warme ijs kleur geeft. Ik geniet weer simpelweg van het uit eten gaan, tijd voor elkaar hebben en nemen, geniet van de wandeling naar de stad, naar de auto. Dat je dat samen mag meemaken, samen mag genieten hoe andere genieten en lachen om kleine dingen. En terwijl ik dit schrijf, krijg ik tranen in mijn ogen, omdat ik me ter plekke realiseer dat ik 'eigenlijk, heel egoïstisch misschien, maar dat ik kan schrijven naar iedereen die mijn blog ooit leest, dat ik oprecht GELLUKIG ben. Ik ben gelukkig, ik heb de mooiste, beste man van de wereld. Ik heb een mooi, fijn, warm huis(klein,maar fijn), mijn knutselspullen om mijn creativiteit kwijt te kunnen, ik heb twee geweldige katten. Ik heb een baan en krijg netjes elke maand salaris, waar ik hard voor werk. We hebben beide een auto (is ook nodig), we hebben geweldige vrienden, buren en familie. Ik hou ervan, ik hou van mijn leven zoals hij nu is. Ik ben gelukkig en heb spijt van al die keren, al die momenten dat ik dacht, ik wil 'een groot huis, grote auto, badkamer, hobbykamer, eetkamer etc. Tuurlijk mag er iets zijn om over te dromen, en moet er altijd iets te wensen over blijven. Maar gelukkig zijn met wat je wel hebt, brengt zoveel meer voldoening, het zorgt ervoor dat je kunt genieten van wat er wel is. 

Wees eerlijk: Wat heb ik aan een groot huis, als ik het niet kan delen met de mensen waar ik van hou. Wat heb ik aan een kerst vol met spullen en cadeaus die ik al heb, als ik het niet kan delen met anderen. Ik hoop voor iedereen dat diegene dit gevoel kan bereiken, het gevoel dat je er zelf mag zijn, dat anderen bij je mogen zijn en dat je kunt delen wat je hebt. Geniet van het leven, kijk naar wat er is en zoek niet naar datgene wat er niet is. Want rijk zijn kun je alleen als je iets hebt dat 'onbetaalbaar is', heb jij het?